Jedyneczka ! :

-Halo?

-Przyjedź po mnie.

Wstałem od stołu i wyszedłem do kuchni.

-Mała, co się dzieje? – W odpowiedzi usłyszałem tylko jej płacz.

-Siedzę w parku, tym za naszym osiedlem. – Rozłączyła się. Nie zwlekając ani chwili dłużej wziąłem klucze od auta. Wszedłem do salonu ze sztucznym uśmiechem.

-Siurak, chodź tu. Musimy coś załatwić. – Spojrzałem na niego – no nie patrz na mnie jak na idiote tylko chodź!

Wyszedłem przed dom, a za mną Kurek. Spojrzałem na niego.

-Jedziemy po Lene. Coś się stało, nie chciała mi nic powiedzieć.

-No to jedziemy! – Pobiegliśmy w stronę samochodu i wsiedliśmy do niego. Łamiąc dozwoloną prędkość i wszystkie możliwe zakazy dojechaliśmy do parku w przeciągu 15 minut. Wysiedliśmy z auta i pobiegliśmy w stronę parku.

-Te Krzysiu patrz, jaka dupa – powiedział Siurak patrząc na jakąś dziewczynę. Siedziała tyłem do nich. Miała długie blond włosy, szczupła. Wyszczerzył się.

-Kurwa idioto to Lena! – Podbiegłem do dziewczyny i siadłem obok. Bez słowa ją przytuliłem. A Kurek? Stał w jednym miejscu z wielkim zawiasem na mordzie.

***

Spojrzałam na niego cała zapłakana i jeszcze mocniej się wtuliłam.

-Krzyś… - zapłakałam cicho.

-Cii mała jestem tutaj. – Przytulałem ją. – i mam dla Ciebie niespodziankę. – Kiwnąłem ręką na Kurka.

-Jaką? – Rozejrzałam się dookoła i kogo zobaczyłam? – O ja pierdole Kurek! – Zerwałam się z ławki i pobiegłam do niego. Przytuliłam się do tego wielkoluda. Brakowało mi go cholernie.

-Misia. – Usłyszałam nad sobą.

-Nikt tak do mnie nie mówi od jakiś pięciu lat! – Posłałam mu lekki uśmiech przez łzy.

-Powiesz mi, co się stało? – Stanął obok nas Krzysiek.

-Tomek... –  Powiedziałam cicho.

-Co ten gnój Ci zrobił?! – Krzyknął Krzysiek.

-Zdradził mnie… - wtuliłam się mocno w Bartka.

-Jedziemy do domu. – Zakomunikował mój starszy braciszek.

-Krzysiek, macie gości, pójdę do Izki. – Spojrzałam na niego wycierając twarz chusteczką. Taa mój piękny makijaż sobie spłynął… Jak ja muszę wyglądać…

-No i co? Ale siostra jest najważniejsza.

-Dokładnie – dopowiedział Kurek i wziął mnie na ręce.

-Kurek idioto puść mnie! – Krzyknęłam głośno, przez co spojrzało na nas kilka młodych dziewczyn. Już widziałam zazdrość w ich oczach.

-Jak miałaś 16 lat byłaś grzeczna i miła. – Naburmuszył się Bartek. A ja? Uśmiechnęłam się. Tak na mnie działa Kurek.

Doszliśmy do samochodu. Kurek prowadził a Krzysiek siadł ze mną z tyłu i przytulił. Nie wiem, kiedy, ale zasnęłam.

***

Stanął przede mną i wyznał mi miłość. Podarował bukiet czerwonych róż. Uklęknął i wyjął małe pudełeczko z pierścionkiem. Moja radość była nie do opisania. Wsunął go delikatnie na mojego palca. Uśmiechnęłam się i pocałowałam go. Obok nas pojawiła się z nikąd inna kobieta. Piękna, wysoka. On od razu zapomniał o mnie. Pocałowali się. W jednym momencie czar prysł. Poczułam się jak szmata. Zabawiał się ze mną i z nią jednocześnie. Niee! Dlaczego?! Dlaczego to ja zawsze muszę trafić na takiego kretyna?!

-Ej mała, obudź się – usłyszałam ciepły głos…, kogo? No właśnie, kogo??! Podniosłam ciężkie powieki i kogo zobaczyłam? Tak, tak, Kurka. A co on robił? Delikatnie ocierał z mojej twarzy łzy. Leżałam mocno wtulona w niego. Nie przeszkadzało mi to, wręcz przeciwnie. Czułam się tak zajebiście bezpieczna. Spojrzałam w jego cudowne, niebieskie oczy. Przypomniały mi się wcześniejsze lata, kiedy to byłam Kurkową młodszą siostrą. Nie wiem, dlaczego nasz kontakt się urwał.

-Bartek? Co Ty tu robisz? – Spytałam cicho.

-Zajęłaś moje łóżko na dzisiejszą noc, więc jak już muszę to Cię pilnuję – Odpowiedział uśmiechnięty od ucha do ucha jednocześnie dźgając mnie paluchem w brzuch.

-Ej, ej, ej skończ! Bartusiuuu! – Zrobiłam smutną minkę.

-Ale obiecaj mi, że już nigdy nie będziesz płakała, przez tego dupka. – Spojrzał mi w oczy.

-Bartek, to świeża sprawa. Tutaj wszystko mi go przypomina. – Powiedziałam ze łzami w oczach.

-W takim razie zabieram Cię jutro do Bełchatowa – Odpowiedział uśmiechnięty całując mnie jednocześnie w czoło.

-Że, co kurwa?

~*~

No to jest jedyneczka  mam nadzieję, że udana.:) Dziękuję wszystkim, którzy nie szczędzili mi komentarzy dotyczących prologu. Dzięki Wam, wiem, że nie piszę tego opowiadania na marne. Rozdziały chcę publikować jak najczęściej. Jeśli ktoś by chciał, mogę informować go przez gg. :)